بازهم گستاخی ، باز هم بی عدالتی ، باز هم دستگیری مادران در پارک لاله !

 

طنین سکوت مادران هر روز رساتر می شود و نابخردان بی سیاست و ضد امنیت و خشونت   طلب ،  فریادهای سکوت مادران را بر نمی تابند .

شنبه ای نیست که نیروهای پلیس ، نیروهای امنیتی و بسیج و لباس شخصی در پارک لاله به صورت آماده باش  حضور نداشته باشند ، تا مبادا تعدادی از مادران عزادار و داغداربا حق طلبی مسالمت آمیز خود امنیت ملی را به خطر بیاندازند .  

باز هم شنبه 19 دی ماه 1388 سی نفر از مادران در پارک لاله حتی قبل از اینکه تجمعی صورت گیرد و در تجمع شرکت کرده باشند با نیرنگ های گوناگون دستگیر شده و به بازداشتگاه موقت وزرا منتقل شده اند . ما این عمل غیر قانونی و غیر انسانی را محکوم کرده و خواستار آزادی هر چه سریع تر دوستان خود هستیم و به مسولان حکومتی توصیه می کنیم

 

برای پایان دادن به تجمع مادران به خواسته های آنان توجه کنید و کلیه زندانیان عقیدتی را آزاد و آمران و عاملان کشتارهای مردم بیگناه و بی دفاع ، را در دادگاهی عادلانه وعلنی محاکمه کنید.

19/10/88

مادران عزادار

یورش وحشیانه نیروهای سرکوبگر به مادران عزادار ودستگیری تعدادی از آنها

09 Jan.2010     17:05

بنابه گزارشات رسیده به فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران ،نیروهای سرکوبگر به مادران عزادار که در کنار میدان آب نمای پارک لاله در حال جمع شدن بودند یورش بردند و تعدادی از آنها را دستگیر کردند. 
ازحوالی ساعت 16:45 ماداران عزادار در حال جمع شدن کنار میدان آب نمای پارک لاله بودند که با یورش وحشیانه نیروهای سرکوبگر لباس شخصیها و نیروی انتظامی مواجه شدند در این یورش و حشیانه تعدادی از مادران دستگیر شدند. شاهدان عینی شاهد دستگیری حداقل 3 تن از مادران عزادار بودند. مادران عزادار دستگیر شده به نقاط نامعلومی منتقل شدند

مادران در مقابل اعمال غیر قانونی و دستگیر شدن توسط نیروهای سرکوبگر مقاومت می کردند و به اعمال وحشیانه آنها اعتراض می کردند که این کار غیر قانونی و غیر انسانی است. ولی نیروهای سرکوبگر با عربده کشی و توهین مادران را در یکی از ون های نیروی انتظامی قرار دادند. آنها همچنین هنگام دستگیری و انتقال مادران به خودروهای ون از آنها عکس و فیلم می گرفتند

نیروهای سرکوبگر لباس شخصی و نیروی انتظام که پیش از تجمع مادران در پارک لاله مستقر شده بودند.تعدادی از آنها با تعدادی ون در کنار میدان آب نما مستقر شده بودند و لباس شخصیها در تمامی نقاط پارک و حتی بیرون پارک بصورت پیاده و موتور سوار در حال گشت زنی بودند.آنها زنان و دختران عابر را هم مورد سئوال جواب

و برخورد وحشیانه قرار می دادند

فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران
19 دی 1388 برابر با 9 ژانویه 20

Witness Account on Arrest of Mourning Mothers

Posted by admin on 1/10/10 • Categorized as Prisoners & Their Families, Protests & Police Brutality

Once again, the oppressive, freedom-hating security forces failed to show sympathy to mothers in mourning. In cold-blooded trickery, they manipulated grieving mothers and their sympathizers into cars under the pretext of wanting them to fill out a questionnaire. They were then transported to a detention center in Vozara.

I arrived at the park at 5pm. There was an unusual silence and a fog blanketed everything around me. Our eyes conveyed neither our message nor our pain, only silence. No signs or gestures were made. Our lips were pursed as though sewn shut by a needle. The park was overrun by government officials.

I continued to walk alone, searching for my friends, when a kind hand drew me aside and informed me of their arrest.
I left the park but my heart remains there, beside the footprints of my friends who disappeared on that foggy Saturday evening.

-A supporter of grieving mothers in Iran
Originally published by the Human Rights and Democracy Activists in Iran
Translation: Banafsheh, Persian2English

برای دیدن آلبوم کامل عکسهای روز اعتصاب نمادین در گویا نیوز روی این لینک کلیک کنید

 اعتصاب نمادین جمعی از ایرانیان کلن

 همکاری و حضور فعال گروه همبستگی با مادران عزادار

  

گزارش تصویری،  اختر قاسمی 


چندی پیش به دعوت ایرانیان در کشورهای مختلف اروپایی فراخوانی برای یک اعتصاب نمادین در سایت های مختلف اینترنتی چاپ شد. به همین منظور جمعی از زنان ایرانی ساکن کلن که حامیان مادران عزادار نیز هستند در یک دعوت عمومی امروز جمعه 8 ژانویه از ساعت 10 صبح در میدان راه آهن مرکزی شهر کلن اعتصابی یک روزه را تدارک دیدند. با توجه به سرمای شدید چندین درجه زیر صفر عده ای از ایرانیان با انگیزه ای انسان دوستانه و به حمایت از هم میهنان خود گرد هم آمدند. آنها تنها امکانی که برای گرم کردن خود داشتند نوشیدن چای داغ و قهوه بود 

تجمع کنندگان با برپایی نمایشگاهی از عکس های جنبش آزادیخواهی مردم ایران طی هفت ماه گذشته تلاش در اطلاع رسانی و آگاهی مردم سرزمین میزبان خود کردند 

آلمانی ها با امضای خود به منظور همبستگی با مردم ایران از این حرکت استقبال کردند. برگزار کنندگان این حرکت اعتراضی یاد آور شدند که در آینده ای نزدیک امضاهای جمع آوری شده را به پارلمان آلمان تحویل داده خواهند داد 

تجمع تا ساعت 6 بعداز ظهر ادامه داشت

به راستی چه انگیزه ای این چنین ایرانیان را در ورای مرزهای سرزمین شان؛ در سرمایی که بسیار طاقت فرساست، در سرمایی که حتی برخی برای نیازهای اولیه خود کمتر از خانه بیرون می آیند، به بیرون می کشاند؟ این پرسشی ست که از مریم یکی از برگزار کنندگان پرسیدم او در پاسخ گفت: " به جز احساس همدردی با هم میهنان خود و عزمی راسخ برای رسیدن به آزادی و برابری چه انگیزه ای می تواند ما را در این سرما ساعت ها بی حرکت نیرو بخشد؟" مریم ادامه داد: "سرما تن ما را سرد کرده است و دست و پای ما یخ است؛ ولی ما قلبی گرم داریم و در کنار هم میهنانمان هستیم."

حامیان "مادران داغدار ایران" انگلستان

وبلاگ  حامیان مادران داغدار ایران در لندن 

http://maderandaghdar.blogfa.com/

انعکاس دهنده صدای مادران داغدار در ایران

همدردی حامیان "مادران داغدار ایران" در لندن، 

همبستگی و هم صدائی با مادران داغدار ایران

همدردی حامیان "مادران عزدار ایران" در لندن، با مادرانی که فرزندان خود را از دست داده و یا چشم انتظار رهائی انها از زندان ها هستند

جهت همبستگی هم صدائی با شما مادران عزادار در ایران ما، ایرانیان مقیم شهر لندن، نیز اولین شنبه هر ماه را بین ساعت یک تا سه بعداز ظهر جلوی ناشنال آرت گالری لندن با لباس سیاه و عکس عزیران شما جمع می شویم

ما همصدائی خود را با شما که هر هفته روزهای شنبه در پارک ها جمع می شوید و شمع روشن می کنید و به تکرار خواسته های برحق تان (آزادی فرزندانتان از زندانها و همچنین دستگیری و مجازات قاتلین و مسببین جنایات اخیر) می پردازید اعلام می کنیم

جمعی از زنان ایرانی شهر لندن /انگلستان

Date: Saturday 9-Jan-2010

To 15.00 - 1300: Time

Location: North Terrace of Trafalgar Square (in front of the National Art Gallery)

Nearest Tube Charing Cross: Bakerloo and Northern line

مادران میدان مایو در آرژانتین

سودابه جوادی

بی بی سی



ابه دی بونافینی، رئیس گروه آرژانتینی "مادران پلاتزا دی مایو" که فرزندانشان در جریان جنگ سالهای1970 ناپدید شدند. 1979

"زنی که فرزند به دنیا می آورد، زندگی خلق می کند و با بریدن بند ناف، آزادی نوزادش را پایه می گذارد. ما مادرانی هستیم که برای زندگی و آزادی مبارزه می کنیم 

این سخنان یکی از مادران آرژانتینی از گروهی است که به نام مادران میدان مایو شهرت جهانی پیدا کرده اند. مادرانی که فرزندانشان بین سالهای 1976و 1983 ودر دوره حکومت رعب و وحشت نظامیان مفقود شده بودند

یک سال بعد از کودتای نظامی آرژانتین، برای اولین بار تعدادی از مادرانی که در جستجوی فرزندان خود در باهم آشنا شده بودند تصمیم گرفتند که میدان اصلی شهر بوئنوس آیرس را برای گردهم آیی انتخاب کنند آن هم در شرایطی که حاکمان نظامی با سرکوب تمام فعالان سیاسی و بستن روزنامه های آزاد صدای هرگونه اعتراضی را خاموش کرده بودند. اما مادران آرژانتینی شجاعانه در میدان مایو گرد آمدند و صدای دادخواهی خود را به گوش مردم کشورشان رساندند. صدایی که در جهان انعکاس پیدا کرد
 

دیکتاتورهای نظامی که اول سعی کرده بودند حرکت مادران را اقدامی از روی جنون زنانه جلوه دهند، بعد از توجه سازمان های حقوق بشر و شهرت روز افزون مادران در جهان نگران شدند و توسط گروه ترور خود سه تن از آنها و دو زن دیگر از هوادارانشان را ربوده و به قتل رساندند. اما این موضوع مادران را از میدان خارج نکرد و به مدت بیش از سی سال هم چنان هر هفته به دور میدان دو مایو می چرخیدند تا حافظه تاریخی کشورشان را زنده و وجدان مردمانشان را بیدار نگاهدارند

پس از روی کارآمدن دولت غیرنظامی در سال 1983، مادران خواستار مجازات عاملان و آمران قتل، شکنجه و ناپدید شدن فرزندان خود شدند

مادران پلازا دومایو با آنکه هرگز فرزندان خود را نیافتند و اطمینان پیدا کردند که آنها را نظامیان به قتل رسانده اند اما کماکان به مبارزه خود ادامه دادند و یکی از مهمترین جنبش های زنان در کشورشان را بنیان گذاشتند

سخنرانی ابه دی بونافینی، رئیس گروه آرژانتینی "مادران پلاتزا دی مایو" در جریان کنسرتی در این میدان در شهر بوئنوس آیرس در سال 1996

در بسیاری از تحلیل هایی که در باره نقش مادران پلازا دو مایو از سی سال پیش تاکنون نوشته شده است یک نقظه نظر مشترک وجود دارد و آن این است که قبل از شروع حرکت اعتراضی مادران در جامعه مرد سالار آرژانتین بیشترین تاکید بر نقش سنتی زنان در خانه و خانواده گذاشته می شد به ویژه در دوران دیکتاتوری نظامی و در واقع مادران میدان دومایو پیش قراولان جنبش زنان این کشور بودند

در ایران، جنبش اعتراضی مادران عزادار که هر هفته در پارک لاله گرد هم می آیند برخلاف آرژانتین نه سرآغاز بلکه تداوم جنبش زنان بوده است که به ویژه طی دهسال اخیر نقش مهمی در بالا بردن سطح آگاهی زنان در مورد حقوق و جایگاه اجتماعی آنان به عهده داشته است

خواسته اولیه مادران عزادار پی بردن به آن است که بر فرزندانشان چه گذشت و چرا به زندگی شان خاتمه داده شد

مهرداد درویش پور، جامعه شناس و استاد دانشگاه در سوئد می گوید که وجه اشتراک جنبش مادران عزادار ایرانی با مادران پلازا دومایو در این است که نقش مادر بودن در فرهنگ عمومی جامعه همدردی می آفریند و طبیعی است که مادران اولین کسانی باشند که در پی قتل یا ناپدید شدن فرزندانشان به صورت یک جنبش اعتراضی عمل کنند

اما مهرداد درویش پور به یک تفاوت چشمگیر بین مادران عزادار ایرانی و مادران میدان پلازا دو مایو اشاره می کند و می افزاید

" زنان ایرانی تحت حکومت زن ستیز طی سی سال گذشته از قربانیان اصلی تبعیض جنسیتی بوده اند ولی بسیار فعال برخورد کردند. در واقع از پیش قراولان جنبش موسوم به سبز هستند. از این نظر جنبش مادران به معنای سیاسی کردن زنانی که قبلا خانه نشین بودند نیست. حال آنکه در آرژانتین زنان قبل از جنبش مادران فعالیتی نداشتند و مادران هم صرفا از جنبه طبیعی مادر بودن به پی گیری آمران ربودن و قتل فرزندانشان پرداختند و در پروسه حضور در میدان دومایو به فعالان حقوق بشر و جنبش زنان تبدیل شدند

اعضای گروه "مادران پلاتزا دی مایو" با داشتن پلاکاردی که بر روی آن نوشته " بوش برو بیرون" در شهر مار دل پلاتا. 2005

اما خواسته مادران عزادار از آغاز پی گیری علت و چگونگی کشته شدن فرزندانشان بوده است . با افزایش شمار زندانیان سیاسی و بی اطلاعی از سرنوشت آنها بسیاری از مادران دیگری هم به آنها پیوسته اند . مهرداد درویش پور در پاسخ به این سوال که آیا می توان گفت که جنبش مادران عزادار دارای حضور مستقل و متفاوت است، گفت

" امروز در جنبش همگانی موسوم به سبز شاهد آن هستیم که شعارهای جنسیتی مربوط به زنان و مردان کمتر داده می شود . در حالی که وقتی کمپین یک میلیون امضا حضور قدرتمند داشت نقش جنبش زنان برجسته بود. با جنبش همگانی موجود مسئله زنان و حضورشان در این جنبش مشهود است اما خصلت مستقل زنان خیلی برجسته نیست. در این زمینه به گمان من جنبش مادران عزادار نوعی رنگ زن ورانه به این جنبش می زند و نوعی حضور متفاوت، متمایز و مستقل زنان را برجسته می کند.جنبش مادران عزادار روز به روز از اعتبار بیشتری برخوردارخواهد شد و خواهد توانست زنانی را هم که قبلا خانه نشین بودند در شهرستانها و محیط های کوچکتر جذب کند و بنظر من فضایی را به وجود خواهد آورد که جنبش زن ورانه صرفا مستحیل درجنبش همگانی نشود .بلکه بعنوان یک صدای قدرتمند حضور پیدا کند

اما آن چه وجه اشتراک تمامی مادرانی است که فرزندانشان را چه در جنگ و چه در نتیجه حکومت های استبدادی از دست می دهند احساس دردی است که قویتر از ترس است. چه مادری آمریکایی که فرزندش را در جنگ از دست داده نظیر سیندی شیهان در آمریکا که اکنون به یکی از فعال ترین مبارزان ضد جنگ تبدیل شده است، و چه مادران عزادار ایرانی و چه آرژانتینی 

دردی که گروه یوتو، از معروفترین گروه های راک جهان، در ترانه ای که برای مادران آرژانتینی سروده،این طور بیان می کند

نیمه شب دختران و پسرانمان را چو شاخه ای ازبرمان کندند

صدای طپش قلبشان را می شنویم

صدای طپش قلبشان را می شنویم

صدای خنده شان را در باد 

و اشکشان را در باران می بیینم 

صدای طپش قلبشان را می شنویم

صدای طپش قلبشان را می شنویم

 

مصاحبه  صدای آمریکا با مادر احمد کریم ، زندانی محکوم به اعدام  

مرگ مشکوک یک زن زندانی سیاسی در ارومیه

 07 ژانویه    15:43

زهرا جعفری زندانی سیاسی محبوس در زندان ارومیه به طرز مشکوکی جان باخت

خبرگزاری هرانا -: یک زن زندانی سیاسی در زندان ارومیه پس از تحمل پنج ماه زندان به طرز مشکوکی جان باخت 
به گزارش فعالان حقوق بشر در ایران، روز گذشته مورخ 16 دیماه، جسم بی جان زهرا جعفری، زندانی سیاسی که بیش از 5 ماه بود در سلولهای انفرادی زندان مرکزی ارومیه به سر می برد پس از انتقال به بهداری به خارج زندان منتقل شد 

به گزارش شاهدان عینی، جسد این زن زندانی که متهم به ارتباط با یکی از گروههای اپوزیسیون بود و نزدیک به 5 ماه را در این زندان به سر برده بود روز گذشته به بهداری زندان ارومیه و سپس به خارج زندان منتقل شده است. نظر به اینکه نامبرده فاقد حکم مشخص و خاصه حکم اعدام بوده دلایل و شکل مرگ این زندانی که در سلول انفرادی نیز نگهداری می شد در هاله ای از ابهام قرار دارد

لازم به ذکر است علیرغم سابقه متعدد مرگهای مشکوک در زندانها و بازداشتگاههای مختلف ایران هیچگاه تحقیقات منجر به کشف حقیقتی از سوی مسئولان امر در این پرونده ها صورت نگرفته است 

هرانا

زندانی سیاسی آزاد باید گردد

دستگیری پروانه راد زندانی سیاسی دهه 60 و حامی مادران عزادار  ایران 

بنابه گزارشات رسیده به فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران ، خانم راد یکی از شرکت کنندگان در اعتراضات هفتگی مادران عزادار در پارک لاله دستگیر و به زندان اوین منتقل شد

خانم پروانه راد که بیش 45 سال سن و دارای 2 فرزند می باشد. او یکی از شرکت کنندگان در اعتراضات هفتگی مادران عزادار در پارک لاله بود. روز تاسوعا برای شرکت در مراسم تاسوعا از منزل خارج می شود که بعد از آن ناپدید می شود. مادران عزادار در طی این مدت پیگیر وضعیت او بودند ولی از او خبری نبود و حتی چند بار به دادگاه انقلا ب و زندان اوین مراجعه کرده بودند اما به آنها پاسخی داده نمی شد

او در طی مدتی که مادران عزادار در اعتراض به قتل و زندانی بودن عزیزانشان در پارک لاله تجمع می کردند فعالانه در آن شرکت می کرد و از این طریق سعی و تلاش می کرد که مادران عزادار در رسیدن به خواسته های خود که همانا محاکمه و مجازات آمرین و عاملین کشتارها و دستگیرها بود یاری دهد

بنابه گفته بعضی از مادران عزادار خانم پروانه راد خود از زندانیان سیاسی دهۀ 1360 بود و درد و رنج زندان و شکنجه را با پوست و استخوان خود حس و لمس کرده بود و شاهد اعدام تعداد زیادی از هم بندیان خود بوده و از این طریق می خواست که فریاد آنها باشد

خانم راد بارها بخاطر شرکت در اعتراضات هفتگی مادران عزادار تهدید به بازداشت شده بود

یکی از مادران عزادار قطعه شعری برای او سروده است که به قرار زیر است

وقتی كه پروانه ها میرسند

ای یار

ای گمشده من

در كنج كدامین

زندان مخوف

ترا بیابم

آن زمان كه

همچون پروانه

گذر كردی

ونقش بستی

در هر غروب

در میعادگاه مان

با كدامین نشان

فریادت كنم

سیه چرده

سیه پوش

باریك وبلند

كاش از بالهایت

اندكی مانده باشد

وقتی كه پروانه ها میرسند

كاش دیر نشده باشد

فردا را میگویم

فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران، دستگیری های گسترده که همچنان در تهران و شهرستانها ادامه دارد و بخصوص دستگیری خانم راد از شرکت کنندگان در اعتراضات مادران عزادار را محکوم می کند و از کمیسر عالی حقوق بشر ،گزارشگران دستگیریهای خودسرانه،زنان و شکنجه سازمان ملل خواستار اقدامات عملی برای پایان دادن به شکنجه زندانیان سیاسی و آزادی آنها است.

فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران
16 دی 1388 برابر با 6 ژانویه 2009

گزارش فوق به سازمانهای زیر ارسال گردید

کمیساریای عالی حقوق بشر

کمسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا

سازمان عفو بین الملل

سازمان دیدبان حقوق بشر

شنبه ای دیگر

دوشنبه ۴ ژانویهٔ ۲۰۱۰

 
شنبه ای دیگر از راه رسیده در فضایی كاملا امنیتی وسیاه ! از طرف عده ای از دوستان اعلام شده كه ادامه ندهیم ویا حداقل این هفته را نرویم .......! نباشیم كه بگوییم توانستید با دستگیری دوستانمان ما را عقب برانید نباشیم تا آنها فكر كنند پس برگزاركنندگان تجمعات مادران !آنانند كه در بند ند . شاید حق با شما عزیزان باشد وما باید خیلی چیزها را رعایت كنیم ومهمترین آن حفظ جان وامنیت خود ودوستانمان می باشد

اما چیزی كه مرا بدانجا میكشا ند تنهایی كسانی است كه بخاطر هدف مشترك همیشه در كنار ما بودند بدون آنكه حتی نا مشان را بدانیم در سخترین شرایط با وجود انواع بیماری خود را به پارك می رساند وچقدر لذت میبرند وقتی دیگر دوستانشان را میبینند اینرا از برق چشمانشان میشود خواند حتی اگر فقط سكوت باشه... 
من نمید انم ادامه این نوشته چی میشود چون هنوز راهی نشدم ودو سه ساعتی ما نده ولی احساس خوبی ندارم شاید هنوز راه نیفتاده ترسیده ام! شما جای من بودید چه تصمیم می گرفتید؟
به حرف بزرگترها گوش میدادید ودر خانه میماندید ! ویا مثل من به حرف دلتان گوش میدادید وبه دلتنگی هایتان اهمیت حتی اگر اون دلتنگی یك پارك پر از مامور باشد! كه تنها چیزی كه برایشان مهم نیست اینكه زنانی رنج كشیده از ستم زمان در پیش رویشان نشسته اند بروی نیمكتی 

ساعت موعود رسید ومن خود را بدانجا پارك لاله رساندم ماموران نیروی انتظامی در حال گفتگو بایكدیگر ودر عین حال ورود مردم را نیز كنترل میكردند در این فصل بخاطر سرما وبخاطر روز اول هفته افراد عادی‌ كمتر به پارك میایند پس كنترل انان كار خیلی سختی نیست ! برای كسانی كه چند ماهی است غروب شنبه برایشان مثل كابوس شده

نتوانستم از كنار ماموران عبور كنم راه دیگری را انتخاب كردم ما موری لباس شخصی همراهیم میكرد هر لحظه منتظر بودم مرا بازداشت كند به راهم ادامه دادم نمیتوانستم از گوشی استفاده كنم چون خیلی نزدیك به من راه میرفت وقتی خیالش راحت شد برگشت ومن توانستم با یكی از دوستان تماس بگیرم تعداد خیلی كمی از مادران امده بودند بعضی خسته از سركوب های این چند روز بعضی قرار بود امروز را نیایند بعضی جای دیگر قرار گذاشته بودند وبعضی هم مثل من بپا یی بنام لبا س شخصی داشتند شنبه های دیگری نیز در راه است كه ماحتما در كنار هم خواهیم بود 

به امید فردایی كه من وتو در پارك لاله روی هر نیمكتی كه دلمان خواست بنشینیم .

12/10/88
ارسال شده توسط madarane azadar در ۲۱:۴۴ 0 نظرات پيوندهای مربوط به اين پيام

نامه ی مادر محمد پورعبداله

به آقایان قضات (ترازوی عدالت)!1

اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
دوشنبه ۱۴ دی ۱٣٨٨ - ۴ ژانويه ۲۰۱۰


به خاطر می آورم روزی را از همین روزهای طاقت فرسا که برای پیگیری پرونده فرزندم به دادگستری رفته بودم.قبل از ورود نشان ترازوی عدالت بر سر در آن توجه مرا به خود جلب کرد،بارها در این روزها از خود پرسیدم آیا عدالت در مورد فرزندم اجرا خواهد شد؟ 

بارها به یاد آورده ام آقایان قضات در هنگام انتصاب، به خدا و کتاب خدا سوگند یاد می کنند که قانون و عدالت را رعایت کنند.ماهها بود به همین نشان و همان قسم ها امید بسته بودم وانتظار داشتم تا اجرای عدالت و قانون را ببینم.  روزها به همین امید مسیر طولانی دادسرا را طی نمودم و از آوارگی بین این اتاق و آن اتاق خسته نشدم،به همین امید همچنان هر روز صبح دستی به سر و روی اتاق فرزندم می کشیدم،لباس ها و کتاب هایش را مرتب می کردم، تنها به شوق دیدار او تمام این مشقتها را به جان خریدم

مدت ها بود منتظر بودم پاسخ سوال های فراوانی را که در ذهن داشتم با اجرای عدالت بگیرم! 
اما پس از آن همه انتظار ،بعد از ماهها بلا تکلیفی به جرم دگراندیشی آن حکم ناعادلانه را در ترازوی عدالت! پیشکش کردند ...آن زمان به چشم خود دیدم توازن آن ترازوی عدالت بهم خورده است.خواستم با اشکهایم که به پاکی بیگناهی فرزندم بود این توازن را برقرار کنم اما نتوانستم

حال سوالی که من از آقایان قضات دارم این است 

شما را به سوگندی که خورده اید ارجاع می دهم. کجای قوانین کشور ماده یا تبصره ای وجود دارد که دانشجویی را بدون حکم قبلی و فرصت دفاع از خود در انتظار اجرای عدالت در زندانی محبوس کنید که هیچ سنخیتی با اتهام او ندارد؟ 

آیا شما خود تا کنون در زندان ها بوده اید؟آیا سنگینی گذر لحظه های سلول انفرادی را درک کرده اید؟ 
آیا معنای ماهها انتظار،دوری و دلتنگی را برای یک زندانی،خانواده و من مادر می دانید؟
می دانید با این بی عدالتی ها چه لطمات سنگین روحی و جسمی بر ما روا داشته اید؟

من دیگر هیچ انتظاری از شما ندارم 

فقط یاد آور می شوم،اگر هنوز هم به سوگندی که خورده اید،پایبندید،به محکمه وجدان خود رجوع کنید؛شاید در ان جا اشکهای بی گناهان را ببینید،شاید آن جا عادلانه تر قضاوت کنید

فراخوان حامیان مادران عزادار ایران در لس آنجلس

هموطن گرامی

در اعتراض به سیل بازداشت های اخیر در ایران که صدها آزادیخواه و فعال حقوق بشر در شرایطی بسیار نگران کننده به حبس کشیده شده اند جمعی از ایرانیان مقیم لوس آنجلس بر آنند تا روز پنجشنبه هفتم ژانویه در مقابل  خبر گزاری

CNN 

تظاهراتی بر پا کرده فریاد حق طلبی مردم ایران را به گوش جهانیان برسانند . به این وسیله به اطلاع دوستان میرساند حامیان مادران عزادار ایران در لوس آنجلس نیز بر آنند تا با شرکت فعال خود در این تظاهرات خصوصا اعتراض خود را به باز داشت جمعی از مادران صلح و عزا به نمایش بگذارند، زنان و مادرانی که تنها جرمشان عدالت خواهی به دور از هر گونه اعمال خشونت بوده ا ست از جمله منصوره شجاعی، شیوانظر آهاری،زهره تنکابنی، آذر منصوری، بهاره هدایت، نوشین عبادی، نسرین وزیری، سمیه رشیدی، مریم ضیاء، لیلا توسلی، آتیه یوسفی، مهین فهیمی، عاطفه نبوی، شبنم مددزاده، مهدیه گلرو، بدرالسادات مفیدی، کبری بنازاده ، صدیقه فلاحت زاده ، نیلوفر هاشمی آذز ، نفیسه اصغری ، پریسا کاکائی ، زهرا جباری ، کبری زاغه دوست ، فریبا پژوه ، منیره ربیعی ، نازیلا دشتی  جمعی از این زنان آزاده اند که در بند به سر می برند

بیایید تا با پیوستن به این حرکت اعتراضی توجه جهانیان را هر چه بیشتر به جنایاتی که علیه مردم آزادیخواه در مملکتمان صورت می گیرد جلب کنیم و خواهان آزادی هر جه سریع تر و بدون قید و شرط این بازداشت شدگان سایرزندانیان سیاسی شویم

پنجشنبه هفتم ژانویه ساعت 7-5
CNNمقابل خبر گزاری

6430 West Sunset Boulevard
Los Angeles, CA 90028-7906
(323) 993-5000

دوستان عزیز مادران عزادار و مادران خاوران ایران وبلاگی به زبان انگلیسی  هم تهیه کرده اند لطفا به دوستان غیر ایرانی اطلاع دهید 

http://mothersoflaleh.blogspot.com/

لینک زیر نیز به زبان انگلیسی  برای عموم در فیس بوک در دسترس میباشد

 

http://www.facebook.com/pages/Mourning-Mothers-of-Iran/121906523071?ref=mf

تجمع خانواده هاي زندانيان سياسي در رشت در بزرگداشت شهداي عاشورا

 
خبرنگار آژانس ايران خبر :روز پنجشنبه 10 دي به مناسبت بزرگداشت شهداي عاشورا, 200 نفر كه اكثرا از خانواده زندانيان سياسي بودند, در حاجي آباد رشت تجمع كردند اين تجمع به درگيري بين ماموران سركوبگر انتظامي و مردم كشيده شد. نيروهاي انتظامي دو نفر از خانواده زندانيان را بازداشت كردند

آژانس ايران خبر - ۱۳۸۸/۱۰/۱۳.

جهت یاد آوری مجدد : لطفا برای یاری و حمایت از مادران عزادار در ایران فرم زیر را امضا کنید
تقاضا ی مادران عزادار از سازمان ملل برای ارسال هیئت جهت رسیدگی به پرونده زندانیان سیاسی

جهت یاد آوری مجدد : لطفا  برای یاری و حمایت از مادران عزادار در ایران  فرم  زیر را امضا کنید

تقاضا ی مادران عزادار  از سازمان ملل برای ارسال هیئت جهت  رسیدگی به پرونده  زندانیان سیاسی 

http://www.petitiononline.com/Iran2009/petition.html

To: UN secretary General Mr. Ban-ki moon









We, the supporter of "The Committee of Mourning Mothers of Iran", call upon UN secretary General Mr. Ban Ki-moon to immediately send a delegate to Iran to investigate, identify and prosecute those responsible for imprisonment, disappearance, torture and killing of our children.


Tomorrow will be late.
Prevent more crimes against humanity now.


Sincerely,
 

http://www.petitiononline.com/Iran2009/petition.html

گردهمآیی حامیان مادران عزادار در لس آنجلس دوم ژانویه 2010

در پاسخ به فراخوان عمومی برای افروختن زنجیره ای از شمع در شهرهای مختلف جهان در روز شنبه دوم ژانویه نیز در محل تجمع همیشگی حامیان مادران عزادار ایران در لس آنجلس گرد هم آمدیم تا با حضور خود در پوشش سیاه ضمن اعتراض به کشتارهای اخیر حکومت ایران همبستگی خود را با خانواده های شهدا، بازداشت شدگان و مفقود الاثرها به نمایش بگذاریم و به آن عزیزان نشان دهیم که در این شرایط تنگ و دشوار تنها نیستند. نه تنها قلب همه هموطنان با آنهاست بلکه بسیاری غیرایرانیان نیز از آنچه در ایران می گذرد متأثرند و با مردم آزاده ایران ابراز همدلی می کنند. ویدیو کلیپ زیر بخشی از این گردهمآیی را نشان می دهد

http://www.youtube.com/user/mournfulmothers#p/a/u/0/B-hvZCH7tO0

--------------------------

واگویه هایی با مادران عزادار و چشم انتظار / از سوفیا صدیق پور

خواهرم تو بگو کدامین آه ات را فریاد بکشم؟

تو که هنوز نمی توانی فراموش کنی درو شدن همسر و فرزندت را در سالهای دهه شصت؟ تو که هنوز داغدار جگر گوشه ات هستی که جلادان خیابان های خردادماه او را از تو ربودند؟ تو که هنوز در بهتی که چگونه دژخیمان در سیاهچال های زندان ها فرزند بی گناهت را زیر شکنجه درهم شکستند و همچنان بر اریکه قدرت سوارند؟ تو که هنوز ماهها و سالهاست از این مرجع به آن مرجع قضایی به دنبال عزیز گمشده ات می گردی؟... و اینک داغی دوباره را باید بر جان تحمل کنی به جرم عزاداریت در عاشورا؟

پروین عزیزم تو بگو کدامین آه ات را فریاد بکشم؟

 تو که هر روز در جستجوی سهراب برای او لباس های تمیز همراهت می بردی که مبادا با لباس کثیف و پاره به خانه برگردد. تو که باید میان عکس صدها کشته به دنبال صورت سهرابت می گشتی؟ تو که عکس های پاره پاره شده فرزندت پاسخ دادخواهی ات بود و باز می گفتی که اگر خواستار شناسایی مسببین قتل جگر پاره ات هستی نه برای قصاص و انتقام است که تو آزارت به مورچه ای نمی تواند برسد

هاجر عزیزم تو بگو کدامین آه ات را فریاد بکشم؟

تو که صورت غرقه به خون ندایت سمبلی است که نه تو، دنیا نمی تواند فراموش کند؟ تو که برای گرفتن التیام به مزار دخترت می روی و می بینی که چگونه کور دلان حتی سنگ قبر او را نیز نمی توانند تحمل کنند و آنرا در شکسته اند؟ توکه نمک بر زخمت می پاشند با سیاه بازی های خود که قتل او را ساختگی قلمداد می کنند  

فاطمه عزیزم تو بگو کدامین آه ات را فریاد بکشم؟

تو که یک پسرت در سینه خاک و یکی در کنج زندان؟ تو که جرم کیانوشت آن بود که در تظاهراتی بی خشونت سراغ رأی اش را گرفته بود و جرم کامرانت شرکت در مراسم بزرگداشت برادر جان باخته اش در دانشگاه؟ تو که بچه هایت را بدون پدر بزرگ کردی، دانشگاه فرستادی و امید داشتی به ثمر نشستن شان را ببینی؟

مهین عزیزم تو بگو کدامبن آه ات را فریاد بکشم؟

تو که حسینت را در شکنجه گاه زندان کشتند و از تو امضا گرفتند که اگر صدایت را بلند کنی عباست را هم که در چنگال دارند خواهند کشت؟

و اکرم عزیزم  

تو که ده سال است به دنبال سعیدت هر مرجع قضایی را زیر پا گذاشته ای و جز جواب سربالا ، تحقیر و توهین و سوءاستفاده مالی پاسخی نگرفته ای؟

و حالا با آن همه زخم، چگونه فریاد کنم بیدادی را که روا میدارند به زنان و مادرانی که تنها جرمشان گسترش عدالت و پرهیز از خشونت است؟

منصوره شجاعی، شیوانظر آهاری،زهره تنکابنی، آذر منصوری، بهاره هدایت، نوشین عبادی، نسرین وزیری، سمیه رشیدی، مریم ضیاء، لیلا توسلی، آتیه یوسفی، مهین فهیمی، عاطفه نبوی، شبنم مددزاده، مهدیه گلرو، بدرالسادات مفیدی... خواهران عزیزم کدامین آه شما را فریاد بکشم؟ شما که برای دادخواهی عزیزانتان یا همدلی با مادران زجر کشیده با تنها سلاحتان، پرچم صلح، به میدان رفتید و حالا خود در گوشه زندان در بندید؟

اما در چه خیال خام اند آن سیه دلان؟ آیا به راستی باور دارند که می توان بیکران آسمانهایی را که جولانگاه بلندترین پروازهاست در کنج قفس گنجانید؟ آیا کورند تا ببینند که از هر تکه تکه سنگ قبر خرد شده ندا دهها ندا زاده می شود و از هر پاره پاره عکس سهراب دهها سهراب جان می گیرد؟

تا کی گمان می کنند می توانند با ترور، شکنجه زندانیان تا مرگ، رد شدن از روی تظاهر کنندگان با ماشین و یا پرتاب آنها از روی پل در مقابل خواست های حق طلبانه این ملت بیدار بایستند؟

اما عزیزانم بدان که تنها نیستید. گرچه دست ما کوتاه است که دستهای دردمندت را بفشاریم اما قلب های شما آنقدر بزرگ است که دنیا را لمس کرده تحت تأثیر قرار داده است

پیروزی با شماست حتی اگر امروز تلاش کنند آنرا زیر خروارها خاک مدفون کنند!

+ نوشته شده در یکشنبه سیزدهم دی 1388ساعت 21:36 توسط پرتو نوری علا | نظر بدهید

بیست و پنجمین هفته همبستگی با مادران عزادار ایران در شهر کلن

03 January2010

امروز یکشنبه 13 دی ماه در ساعت 11 صبح در یکروز برفی و سرمای 5 درجه زیر صفر زنان سیاه پوش کلن طبق روال همیشگی روبروی کلیسای دم تجمع کردند  تا اعتراض خود به کشتار بی رحمانه  جمهوری اسلامی ، زندان ، شکنجه و اعدام در ایران را محکوم کنند و ندای مادران باشند در خارج از کشور

خبر شرایط بحرانی ایران به همه دنیا رسیده و رهگذران با اوضاع ناهنجار و سرکوب های رژیم علیه مردم به خوبی آشنا  بودند چند نفر از توریستهای ایتالیائی دوست داشتند کاری برای ما انجام دهند و خواهش کردند که به عنوان همدردی لحظاتی را در کنار ما بایستند و پلاکارت ها را به دست بگیرند 

  عده ای برای ما قهوه آوردند و به این شکل خود را در حرکت ما شریک کردند و احساسات خود را بیان نمودند 

رهگذران دست خود را به علامت پیروزی بلند میکردند و برایمان آرزوی موفقیت داشتند این حمایت ها باعث دلگرمی ما میشود و کمتر سوز سرما را حس میکنیم

در پایان برنامه امروز نشستی داشتیم و در باره پیشنهاد جامعه حقوق بشر ایران در جنوب کالیفرنیا مبنی بر جمع آوری امضا و درخواست از جوامع  بین المللی  و حقوق بشر برای رسیدگی به دادخواهی  مردم ایران صحبت کردیم و جواب مثبت به این فراخوان دادیم . ما صد درصد در حرکتهای افشاگری و درخواست کمک از تشکل های  حقوق بشری بین المللی شرکت میکنیم 

 

متن در خواست کمک را در زیر میتوانید بخوانید

در خواست کمک از جامعه جهانی

در صورت تمایل به امضا این درخواست میتوانید با ای میل زیر به ما اطلاع دهید تا اسم شما و یا اسم گروه  شما را به لیست اضافه کنیم 

madaran09@googlemail.com

علیرغم هشدار سازمان عفو بین الملل و دیگر سازمان های حقوق بشر، در روزیکشنبه 27 دسامبر 2009، مردم جهان شاهد خشونت بارترین سرکوب های خونین تظاهر کنندگان درایران طی شش ماه گذشته بوده اند که ده ها کشته و زخمی به جای گذاشته است. اعمال اینگونه شیوه های غیرانسانی، و در پی آن دستگیری صدها نفر، نمونه ی آشکار نقض حقوق بشر درایران است. حکومت ایران باید بی
درنگ به این شیوه ها پایان دهد و حقوق مردم را محترم شمارد و کلیه دستگیر شدگان را آزاد نماید

فرجام خواهی از جامعه جهانی

پیش از آنکه فجایع بزرگ تری رخ دهد، جامعه جهانی باید به یاری مردم ایران بشتابد. ما بعنوان تشکل های حقوق بشری، برای متوقف کردن سرکوب های خونین و بی رحمانه توسط حکومت ایران به یاری مردم و دول جهان نیازمندیم تا باکار برد فشارهای سیاسی و دیپلماتیک جمهوری اسلامی را وادار کنند که دست از اعمال خشونت علیه مردم خود بر دارد و به تعهدات قانونی خود عمل نماید.
درهمین راستا و بطور مشخص، ما از کشورهای جهان مصرانه درخواست می کنیم تا با فرا خواندن سفرای خود از ایران اعتراض خود را با خشونت های خونین جمهوری اسلامی نشان دهند. تنها فشارهای جهانی ممکن است مانع از بروز فجایع انسانی در ایران شود.

جامعه حقوق بشر ایران در جنوب کالیفرنیا

انجمن ایرانیان هلند

پلاتفرم تشکلهای پناهندگی ایرانی در هلند

شبکۀ فرهنگی ایرانیان در اروپا

تلاشگران جامعه بازـ المان

کمیته همبستگی با مادران داغدار (لندن

گروه همبستگی با مادران عزادار شهر کلن / آلمان 

 همبستگی با "مادران عزادار"

• ایران | 03.01.2010

گزارش از رادیو دویچه وله

 

اکسیون‌های برگزار شده به دور از گرایش سیاسی مشخص، و تنها در همدلی و همراهی با تمامی کسانی برگزار شد که «از ۷ ماه پیش در خيابان‌های شهرهای ايران به تظاهرات مسالمت‌آميز می‌‌پردازند.» هدف آن است که جهانیان صدای مظلومیت مردم ایران را بشنوند و ایرانیان نیز بدانند که در مبارزه با استبداد و اختناق تنها نیستند.


در بسیاری از شهرهای آلمان و فرانسه و سوئد گروه‌های "مادران عزادار" شکل گرفته، که هدف اصلی خود را همبستگی با جمعیت "مادران عزادار" در ایران اعلام کرده‌اند. جمعیت یادشده با شرکت مادرانی تشکیل شده که در قتل فرزندان خود در جریان اعتراضات "جنبش سبز" به سوگ نشسته‌اند

گزارشی از تجمع مادران عزادار در پارک لاله88/10/5

شنبه ۲ ژانویهٔ ۲۰۱۰

با پوزش از دوستان عزیزی که گزارش های ما را دنبال می کنند ، در هفته ای که گذشت به دلیل اختلالات اینترنتی نتوانستیم گزارش هفتگی را در وبلاگ درج کنیم وگزارش دو هفته با هم به اطلاع دوستان می رسد .
شنبه 5 دیماه مصادف با روز تاسوعا است و به نظر نمی رسد تعداد زیادی از مادران بتوانند به پارک بیایند ولی در ناباوری ماموران نیروی انتظامی و لباس شخصی درست ساعت 5 بعدازظهر تعداد زیادی از مادران دور آب نمای پارک لاله جمع می شوند ودر سکوت حرکت می کنند ، بلافاصله در حالی که به جمع مادران اضافه می شود اتوموبیل های پلیس اطراف را محاصره می کنند و بعد از یک دورکامل راهپیمایی آرام مادران راه را سد کرده و با احترام از مادران می خواهند که پارک را ترک کنند . یکی از ماموران پلیس می گوید سریع بروید تا لباس شخصی ها نیامده اند ، دلمان نمی خواهد آنها شما را اذیت کنند . مادری می گوید اگر به اعمال آنها انتقاد یا اعتراض دارید چرا مانع نمی شوید مامور پلیس در حالی که سر به زیر دارد می گوید نمی توانیم . لباس شخصی ها از راه می رسند جمع به بیرون از پارک هدایت می شوند بیرون پارک تقاطع آمیرآباد بلوار ، لباس شخصی ها شروع به تکرار اراجیف همیشگی خود می کنند جالب اینکه اصرار دارند که ما بسیجی هستیم و می گویند پلیس نمی تواند شما را متفرق کند ولی ما بسیجی ها می توانیم یکی از آنان می گوید نه ! ما نیروی خودسر هستیم و همه با هم می خندند و به مادران توهین می کنند 

یکی از مادران می گوید برای ما فرقی نمی کند که شما کی هستید و از کجا آمده اید فقط یک لحظه فکر کنید چه کسی شما را به دنیا آورده و به این قد و قواره کرده ! این قدر قدرت خودتان را به رخ مادران نکشید خجالت بکشید و بروید 

یکی از مادران تلفن می زند که ما یک گروه 30 نفره کنار آب نما هستیم و هیچ پلیسی هم نیست ولی دیگر به بقیه اجازه ورود به پارک را نمی دهند . گروهی از در اصلی پارک – بلوار کشاورز، می خواهند داخل شوند که مورد ضرب و شتم لباس شخصی ها قرار می گیرند و در نهایت سه گروه حدود 30 نفره نمی توانند به هم ملحق شوند وهمبستگی خود را با مادران عزادار و مادرانی که فرزند در بند دارند با یک دقیقه سکوت و تکرار خواسته هایشان اعلام کنند 

شنبه 12 دیماه 88

طبق معمول تعدادی ازمادران زود تر از ساعت 5 بعدازظهر آمده اند و در گوشه و کنار پارک نشسته اند تا سر ساعت 5 به کنار آب نما بیایند . ساعت 5 بعدازظهر است در یک لحظه تعداد زیادی از مادران کنار هم قرار می گیرند و شروع به راه رفتن می کنند هیچ مامور و ماشین پلیسی نیست . از هر طرف مردم میایند که به جمع ملحق شوند ، سر و کله دو مامور پلیس و تعداد کمتری از لباس شخصی های همیشگی پیدا می شود ولی ساکت و آرام بدون کلام راه را بر مادران می بندند و مادران را از پارک خارج می کنند . تعداد مادران لحظه به لحظه بیشتر می شود ، تصمیم می گیرند در خیابان امیرآباد به صورتی آرام و بدون شعار راهپیمایی کنند ماموران لباس شخصی با فاصله ، مادران را تعقیب می کنند . همه مردمی که شاهد این صحنه ها هستند می دانند که مادران چه می خواهند و گاه با بوق های ممتد اتوموبیل شان مادران را همراهی می کنند  

هفته هاست که نیروهای امنیتی چه لباس شخصی ، چه پلیس و چه خودسر به قول خودشان نمی گذارند ، تجمع آرام و صلح آمیز مادران عزادار برگزار شود ولی هر هفته مادران جدیدی شتابان به پارک لاله می آیند چرا که هر هفته تعداد دستگیری های جوانان و حتی مادران بیشتر می شود و پارک لاله و اطراف آن به میعادگاهی برای زنان و مادران دردمند تبدیل شده که به هم دلداری دهند و همدردی کنند ،که از هم کسب تجربه کنند و با هم تجدید میثاق کنند و برای آزادی زندانیان عقیدتی و محاکمه علنی و عادلانه آمران و عاملان کشتارهای فرزندان ملت تلاش کنند 

ارسال شده توسط madarane azadar در ۲۱:۳۹