Saturday, December 26, 2009

یورش وحشیانه و ضرب وشتم مادران عزادار توسط نیروهای سرکوبگر



بنابه گزارشات رسید به فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران، نیروهای لباس شخصی به مادران عزادار یورش بردند و آنها را مورد ضرب وشتم قرار دادند.در اثر این یورش وحشیانه یکی از مادران از ناحیه صورت زخمی گردید و تعدادی دیگری از آنها مصدوم شدند


روز شنبه 5 دی ماه حوالی ساعت 17:15 دقیقه مادران عزادار طبق روال هفتگی خود قصد داشتند که تجمع اعتراضی خود را در میدان آب نمای پارک لاله آغاز کنند.آنها در حال تجمع بودند که نیروی انتظامی و لباس شخصی از تجمع آنها ممانعت کرد. مادران عزادار تجمع خود را در بیرون از پارک در خیابان فاطمی- کارگر آغاز کردند و در حال حرکت بودند.آنها در حین حرکت دست های خود را به نشانه پیروزی برافراشته بودند و به راه پیمائی ادامه میدادند


نیروهای سرکوبگر انتظامی و بخصوص لباس شخصیها که از اعضای سپاه پاسداران می باشند به سوی مادرا عزادار یورش بردند و آنها را با مشت لگد و باتون مورد ضرب وجرح قرار دادند. یکی از مادران عزادار مورد هجوم یکی از لباس شخصیها قرار گرفت واز ناحیۀ صورت زخمی گردید. سایر مادران علاوه بر ضرب و جرح مورد بی حرمتی قرار گرفتند.در این یورش تعداد زیادی از مادران عزادار مورد اصابت باتون های لباس شخصی قرار گرفتند.علیرغم یورشهای وحشیانه، مادران دلیر به راه پیمائی و اعتراض خود ادامه دادند و تا حوالی میدان انقلاب در زمان تعیین شده همیشگی راس ساعت 18:00 به اعتراض خود پایان دادند


فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران

دی 1388 برابر با 26 دسامبر 2009


 


Oppressive Forces Brutally Beat Mourning Mothers

Human Rights Activits for Democracy: On Saturday December 26, mourning mothers carried out their weekly gatherings with protests in Laleh Park. Security forces prevented them from gathering inside the park and the mourning mothers continued their rally in Fatemi Street while raising their fingers in signs of Victory. They were then severely attacked by by plainclothes agents and Revolutionary Guards. During these attacks, one mother got injured in her face and others were beaten up. Nevertheless the mourning mothers continued their protest and reached Enqhelab Square and finished their gathering as usual around 6:00 pm.


Translated by Persian2English
 روزنامه تايمز، چاپ انگليس، ندا آقا سلطان را بعنوان شخصيت سال 2009 برگزید



Iranian student protester Neda Soltan is Times Person of the Year

December 26, 2009

Neda Soltan did not vote in her country?s election, but was appalled by the rigging of the result. Since she was shot in a democracy protest, her face has become an opposition symbol
 


Neda Soltan was not political. She did not vote in the Iranian presidential election on June 12. The young student was appalled, however, by the way that the regime shamelessly rigged the result and reinstalled Mahmoud Ahmadinejad. Ignoring the pleas of her family, she went with her music teacher eight days later to join a huge opposition demonstration in Tehran.


“Even if a bullet goes through my heart it’s not important,” she told Caspian Makan, her fiancé. “What we’re fighting for is more important. When it comes to taking our stolen rights back we should not hesitate. Everyone is responsible. Each person leaves a footprint in this world.”


Ms Soltan, 26, had no idea just how big a footprint she would leave. Hours after leaving home, she was indeed shot, by a government militiaman, as she and other demonstrators chanted: “Death to the dictator.”


Arash Hejazi, a doctor standing near by, remembers her looking down in surprise as blood gushed from her chest. She collapsed. More blood spewed from her mouth. As she lay dying on the pavement, her life ebbing out of her, “I felt she was trying to ask a question. Why?” said Dr Hejazi, who tried to save her life. Why had an election that generated so much excitement ended with a government that claims to champion the highest moral values, the finest Islamic principles, butchering its own youth?
 


We knew immediately we had got it right
Persecution of doctor who treated Neda Soltan


A 40-second telephone clip of Ms Soltan’s final moments flashed around the world. Overnight she became a global symbol of the regime’s brutality, and of the remarkable courage of Iran’s opposition in a region where other populations are all too easily suppressed by despotic governments.


Her name was invoked by Barack Obama, Gordon Brown and other world leaders. Outside Iranian embassies huge crowds of protesters staged candlelit vigils, held up her picture, or wore T-shirts proclaiming, “NEDA — Nothing Except Democracy Acceptable”. The internet was flooded with tributes, poems and songs. The exiled son of the Shah of Iran carried her photograph in his chest pocket.


She was no less of an icon inside Iran, whose Shia population is steeped in the mythology of martyrdom. Vigils were held. Her grave became something of a shrine, and the 40th day after her death — an important date in Shia mourning rituals — was marked by a big demonstration in Behesht-e Zahra cemetery in Tehran that riot police broke up.


It was not hard to see why Ms Soltan so quickly became the face of the opposition, the Iranian equivalent of the young man who confronted China’s tanks during the Tiananmen Square demonstrations 20 years earlier. She was young and pretty, innocent, brave and modern. She wore make-up beneath her mandatory headscarf, jeans and trainers beneath her long, black coat, and liked to travel. She transcended the narrow confines of religion, nationality and ideology. She evoked almost universal empathy.


The story of her death was so potent that the regime went to extraordinary lengths to suppress it. It banned a mourning ceremony, tore down black banners outside her home, and insisted that her funeral be private. It ordered her family to stay silent.


In the subsequent weeks any number of leading officials, ayatollahs included, sought to blame her death on British and American intelligence agencies, the opposition, and even the BBC — accusing its soon-to-beexpelled Tehran correspondent, Jon Leyne, of arranging her death so that he could get good pictures.


The regime announced investigations that, to no one’s surprise, exonerated it and all its agents. It managed to coerce Ms Soltan’s music teacher into changing his story, but it failed to do the same with Mr Makan, despite imprisoning him for 65 days — many of them in solitary confinement. Released on bail, he fled the country — making a five-day overland journey to escape.


Dr Hejazi also fled, back to Oxford where he had been taking a postgraduate course in publishing. There he confirmed in an interview in The Times that Ms Soltan was shot by a Basij militiaman on a motorcycle. But the regime still hounds him. It has harassed his family in Tehran, is trying to close his publishing company in the capital, and has accused him of helping British agents to kill Ms Soltan. It stages demonstrations outside the British Embassy demanding his extradition. He would be arrested the moment he returned to Tehran, meaning that he, his wife and infant son are now exiles.


When The Queen’s College, Oxford, established a scholarship in Ms Soltan’s name the regime sent the university a furious letter of complaint.


Back in Tehran, the regime tried to buy off Ms Soltan’s parents by promising them a pension if they agreed that their daughter was a “martyr” killed by foreign agents.


Her mother, Hajar Rostami Motlagh, was outraged. “Neda died for her country, not so that I could get a monthly income from the Martyr Foundation,” she said. “If these officials say Neda was a martyr, why do they keep wiping off the word ‘martyr’ in red which people write on her gravestone? ... Even if they give the world to me I will never accept the offer.”


Soon afterwards, government supporters desecrated her grave. The regime has not arrested or investigated Abbas Kargar Javid, who was caught by demonstrators seconds after he shot Ms Soltan. The crowd, unwilling to use violence, and with the police the enemy, let him go — but not before they had taken his identity card.


Six months on, it is obvious that Ms Soltan did not die in vain. The manner of her death, and the regime’s response, has shredded what little legitimacy it had left. She helped to inspire an opposition movement that is now led by her generation, which a systematic campaign of arrests, show trials, beatings, torture and security force violence has failed to crush, and whose courage and defiance has won the admiration of the world.


As the new year approaches, the so-called Green Movement appears to be gaining confidence and momentum. It no longer seems impossible that the regime could fall in 2010. If and when it does, Ms Soltan will be remembered as the pre-eminent martyr of the second Iranian revolution.
مادران عزادار آرامگاه جان باختگان راه آزادی مردم ایران را گل باران کردند

 

بنابه گزارشات رسیده به فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران،مادران عزادار امروز بر آرامگاه جانباختگان راه آزادی مردم ایران در بهشت زهرا حاضر شدند و با نثار گل نسبت به تک تک آنها ادای احترام کردند و با آنها عهد بستن تا رسیدن به خواسته هایشان که محاکمه آمرین و عاملین کشتارها از پای نخواهند نشست


روز جمعه 4 دی ماه تعدادی از مادران عزادار که هر شنبه در پارک لاله جمع می شوند به نشانه اعتراض به کشتار جوانان از ساعت 14 در بهشت زهرا قطعه 257 به یاد شهدای قیام دور هم گرد آمدند تا به آنها ادای احترام کنند و بگویند تا رسیدن به خواسته شان که محاکمه آمرین و عاملین کشتار آنهاست ایستاده اند


مادران بر سر آرامگاه ندا آقا سلطان ٰ اشکان سهرابی ٰ سهراب اعرابی ٰرامین رمضانی سعید عباسی و علیرضا افتخاری و سایر شهدا گرد آمدند وبا اهدای گل یادشان را گرامی داشتند


مادر سهراب بر روی آرامگاه سهراب کاغذی که روی آن نوشته شده بود:« سهراب جان یاد تودر دلها و قلب تاریخ ایران زمین جاودانه خواهد ماند» را گذاشته بود 


رهگذران بسیاری از زن و مرد و حتی کودک بر سر آرامگاه این عزیزان به خصوص ندا می آمدند وبا افسوس به عکس ندا که روی سنگ قبرش حک شده بود نگاه می کردند، عده ای اشک می ریختند و عده ای با خواندن فاتحه یادش را گرامی می داشتند حتی خانم های پیری که به سختی و با عصا راه می رفتند بر سر آرامگاه ندا حاضر می شدند


فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران
04 دی 1388 برابر با 25 دسامبر 2009




Mourning Mothers Place Flowers for
Freedom-Fighting Martyrs

December 25, 2009


Mourning Mothers Place Flowers for Freedom-Fighting Martyrs

According to Human Rights Activist Reporters in Iran, today mourning mothers gathered in Behesht Zahra cemetery around the tombs of the freedom-fighting martyrs. They placed flowers on the tombstones and vowed to continue their protests until the perpetrators who killed their loved ones are put on trial.

On Friday December 25th, a number of the mourning mothers who gather every Saturday at Laleh Park protested from 2:00pm at Behesht Zahra cemetary section 257, in memory of the martyrs.

The mourning mothers visited the tombstones of Neda Agha Soltan, Ashkan Sohrabi, Sohrab Arabi, Ramin Ramezani, Saeed Abbasi, Ali Reza Eftekhari, and other martyrs to place flowers for them.

Sohrab’s mother placed a note on his tombstone that read: Dear Sohrab your memory lives in the heart of Iran’s history.

A large number of passerby’s gathered around the tombstones, in particular Neda Agha Soltan’s. They would look at her picture at her tombstone. A number of them began to cry and a number recited Fatwas. A number of elderly women gathered too, despite the fact that they had trouble walking and had to use canes.

Human Rights Activists and Democracy Activists in Iran

Friday December 25, 2009

English Translation Persian2English

Friday, December 25, 2009

نامه مادر مهدی محمودیان به دادستان تهران : فرزندم را آزاد کنید


شبکه جنبش راه سبز (جرس): فاطمه الوندی مادر مهدی محمودیان در نامه ای به دادستان تهران خواستار آزادی فرزندش از زندان شد


به گزارش جرس ، متن کامل این نامه بدین شرح است:


به نام خدايي كه همه جا حاضر و ناظر و عادل و منتقم است


دادستان محترم عمومي و انقلاب تهران


با سلام


احتراما براي چندمين بار به عرض شريف مي رسانم كه اينجانب فاطمه الوندي 6 پسر دارم كه بعضي از آنها در دوره جنگ تحميلي كه براي دفاع از سرزمين مقدس مان و نظام جمهوري اسلامي به جبهه رفته بودند روزها چشم انتظار آمدنشان بودم و امروز همان مادر چشم براه فرزند ديگرش مهدي محموديان ؛ روزنامه نگار و فعال سياسي و حقوق بشري است كه در زندان شما بسر مي برد در حالي كه هر ساعت اين روزها برايم همچون سالي مي گذرد. بعضي از فرزندانم در لباس بسيج و بعضي در لباس اصلاح طلبي در خدمت كشورمان قرار گرفته اند اما سياست هاي دشمن تراشي بعضي از مسئولان مي خواهد همه اين فرزندان دلسوخته ايران و اسلام را در برابر هم قرار دهد. مهدي را دوماه و نيم است به زندان برده اند و گناهش جز دفاع از حقوق مردم نبوده است. او هميشه مي گفت قانون برايش محترم تر از هر چيز است و با هر كس قانون را زير پا بگذارد مخالف است در هر مقامي كه باشد. امروز كه او را سه ماه و نيم است زنداني كرده اند و حقوقدان هامي گويند طبق قانون بايد بازجويي در اسرع وقت انجام شود و متهم از بلاتكليفي در آيد اما مهدي من چند هفته بدون بازجويي به حال خود رها شده بود كه اين كار خودش شكنجه است و بعد ازآنهم روزي نيم ساعت بازجويي مي شود كه بگويند به دليل اينكه دارند تحقيقات مي كنند او را نگه داشته اند. شما البته همه اين حرف ها را مي د انيد و بهتر از ما هم مطلع هستيد و من خانه نشين هم مي فهمم كه دست هاي ديگري هم در كار است و شما به تنهايي دستتان بسته است اما از طرف رئيس قوه قضاييه حكم داريد و مي توانيد به تظلم ما رسيدگي كنيد. دختر 7 ساله مهدي دائم بهانه پدر را مي گيرد. او خيلي به پدرش وابسته است. كساني كه فرزندان ما را براي مدت هاي طولاني در زندان نگه مي دارند فقط وقتي كه خداي ناكرده خودشان هم گرفتار شوند مي توانند بفهمند بهانه گيري فرزند براي پدر زنداني و چشمان منتظر و اشك آلود پدر و مادريعني چه ؟


جناب آقاي دادستان


شما در شروع كار خود در سمت دادستاني تهران وعده قانون گرايي داده بوديد. طبق قانون اساسي هم ايرانيان از دوست و دشمن و با هرفكر و عقيده و اتهامي در برابر قانون يكسان هستند اما چرا قانون به نفع بعضي ها اجرا مي شود و براي بعضي ها زير پا مي رود؟ چرا بايد پسر من دوماه و نيم بلاتكليف در زندان باشد. چرا هيچ كس در اين كشور جوابگوي اين ظلم ها نيست كه روز قيامت براي يك دقيقه اش بايد جواب بدهند؟


آقاي دادستان به عنوان مادري از مادران اين كشور كه سهمي در به وجود آوردن نظامي داشته ايم كه امروز شما سكاندارش شده ايد درخواست مي كنم فرزندم هر چه زودتر از زندان آزاد شود و هر زماني هم براي سوال و جواب نياز باشد او در محضر مقام قضايي حاضر خواهد شد كما اينكه قبل از زنداني شدنش هم هربار احضارش كردند رفته است


فاطمه الوندي

Thursday, December 24, 2009

نامه پدر و مادر شیوا نظر آهاری خطاب به بازجوی وزارت اطلاعات


دخترما قصدی جز دفاع از انسانها ندارد



پنج شنبه 3 دی 1388



شیوا نظر آهاری ،فعال حقوق بشر که چند روز پیش با جمعی از خانواده های زندانیان سیاسی برای شرکت در مراسم تشییع آیت الله منتظری عازم قم بود ،بازداشت و همان شب به بند 209 اوین منتقل شد


پدر و مادر شیوا در نامه ای خطاب به بازجوی دختر بیست و شش ساله شان بی گناهی دخترشان را مورد تاکید قرار داده اند


نامه پدر و مادر شیوا نظر آهاری خطاب به کارشناس وزارت اطلاعات بدین شرح است


آقای علوی


کارشناس محترم وزارت اطلاعات


اینها صحبتهای مادر و پدر شیوا نظر آهاری خطاب به شماست


دلمان می خواست می توانستیم با شما رودر رو سخن بگوییم اما چون این امکان وجود ندارد حرفهایمان را از طریق این نامه می گوییم شاید این نوشته ها دلیلی شود که بتوانیم روزی رو در رو با شما سخن و از رنج ها و دردهای دوری از دخترمان بگوییم .


خود شما خوب به خاطر دارید که مدت 102 روز دخترمان در بازداشت وزارت اطلاعات بود و از این مدت نیز 30 روز آن را در سلول انفرادی گذراند. شیوا پس از این مدت با قرار وثیقه 200 میلیون تومانی از زندان اوین آزاد شد و اکنون با گذشت کمتر از سه ماه از آزادی اش بار دیگر توسط خود شما بازداشت شد. شیوا هم مثل خیلی دیگر از افراد در راه رفتن به شهر قم به منظور شرکت در مراسم تشییع جنازه آیت الله منتظری بود آیا این موضوع دلیل بازداشت دوباره اوست ؟مگر نه اینکه تعداد زیادی از هموطنانمان در این مراسم شرکت کردند آیا همه آنها بازداشت شدند ؟

آقای علوی

اولین سوال ما به عنوان پدر ومادر شیوا آن است که اگر قرار بود دخترم را بعد از گذشت کمتر از سه ماه از آزادی دوباره بازداشت کنید پس چرا او را آزاد کردید .ما می خواهیم بدانیم که در این سه ماه چه گذشته است که با وجود قرار سنگین وثیقه و نظر به اینکه به زودی هم دادگاه دخترم برگزار می شود دوباره تصمیم می گیرید اورا به زندان و سلول انفرادی برگردانید ؟

تا آنجا که ما مادر و پدر شیوا از نوشته ها و فعالیتهای دخترمان می فهمیم او کاری به جز فعالیتهای حقوق بشری نکرده است او در راستای این هدفش و دفاع از همه افراد فارغ از هر دین و مسلکی می کوشد. آیا دفاع از حقوق انسان ها جرم است؟

کارشناس محترم وزارت اطلاعات

شما در ملاقات حضوری که در بازداشت اول دخترم و درست 63 روز بعد اززندانی بودنش به من (مادر شیوا) دادید گفتید که دختری هم سن و سال شیوا دارید. می خواهم بدانم اگر دختر شما هم در چنین شرایطی بود همین رفتاری را با او می کردید که امروز با شیوا می کنید . حتی لحظه ای شده است که شیوا را هم مثل دختر خودتان ببینید ؟


ما خیلی حرف ها داریم که دوست داریم آنها را به شما بگوییم اما فکر نمی کنیم که مطرح کردن شان در این نامه ممکن باشد . اما از شما می خواهیم که فقط لحظه ای خود را جای ما بگذارید و فکر کنید پدر شیوا هستید و دوباره دخترتان را از شما جدا کرده اند ، آن وقت چه حالی پیدا می کنید. می دانید که شیوا اکنون در سلول انفرادی است شما حتی اگر بهترین شرایط را هم در آنجا برای او فراهم کنید باز هم نمی توانید رنج های حضور در آن سلول را نادیده بگیرید .شیوا ممکن است با این بازداشت دوباره بار دیگر کار وتحصیلش راکه این همه برای به دست آوردن شان تلاش کرده از دست بدهد 


باور کنید دخترما قصدی جز دفاع از انسانها ندارد با در نظر گرفتن این موضوع در نهایت انصاف و انسانیت پرونده اش را بررسی کنید 


شهرزاد کریمان – نظر اهاری ( پدر و مادرا شیوا


برگرفته از وب سایت تا آزادی روزنامه نگاران


The Parents of Shiva Nazar Ahari Write a Letter to the Expert Intelligence Ministry



The same night human rights activist and blogger Shiva Nazar Ahari went to Qom (a few days ago) with the families of a number of political prisoners to attend Ayatollah Montazeri’s burial ceremony, she was arrested and transferred to Evin prison.


Shiva’s parents pleaded for their 26 year-old daughter’s innocence in a letter to her interrogator.


Their letter to the Expert Intelligence Ministry reads:


Respected Expert of the Intelligence Ministry


This is what Shiva Nazar Ahari’s mother and father would like to say to you


We wish we could talk to you face to face, but since that is not possible, we will tell you what we have to say through this letter. Maybe one day, as a result of this letter, we will be able to talk to you face to face about the pains of being separated from out daughter.


You must remember very well that our daughter was under arrest by the Intelligence Ministry for 102 days. 30 of those days she was in solitary confinement. She was released from Evin prison on a 200 million Toman (approximately 200,000 USD) bail less than three months ago and now she has been arrested again by you. Shiva, like many others, was on her way to Qom with the intention of attending the burial ceremony of Ayatollah Montazeri. Is this the reason for her second arrest? Didn’t so many of other citizens attend this ceremony? Were they all arrested?


Mr. Alavi, as parents of Shiva, our first question to you is this: If our daughter was to get arrested less than three months after her release, then why was she released at all? We want to know what happened in these three months that despite the heavy bail and despite the fact that her court date is approaching, you decide to take her back to prison and solitary confinement?


As far as we understand from our daughter’s writings and activities, she has not done anything except some human rights activities. In her attempts to realize this goal, she does her best to defend every religion and ideology. Is it a crime to defend human rights?


Respected expert of Ministry of Intelligence, in the meeting that we had 63 days after my daughter’s first arrest, you told me (Shiva’s mother) that you have a daughter about the same age as Shiva. I wonder, if your daughter was in the same situation, would you have treated her the same way as you are treating Shiva today? Have you ever even for a second looked at Shiva like your own daughter?


There is a lot we would like to say to you, but we don’t think it is possible to say them all in this letter. But we want you to put yourself in our place for just one second and imagine that you are Shiva’s father and your daughter has been separated from you for the second time. How would you feel then? You know that Shiva is in solitary confinement now. Even if you provide her with the best conditions you cannot ignore the pains of staying in solitary confinement. With this second arrest, Shiva might lose her job and education, which she had tried so hard to attain.


Believe us, our daughter has no intention other than defending humans. Please consider this and review her file with the utmost fairness and humanity.


Shahrzad Karimian – Nazar Ahari (Shiva’s parents)


Translation by Bahaar for Persian2English



اعتراض مادران عزادار به ادامه‌ی بازداشت کامران آسا و خشونت علیه
پروین فهیمی مادر سهراب اعرابی


با گذشت 18 روز از بازداشت کامران آسا برادر کیانوش آسا دانشجوی جان باخته طی وقایع پس از دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، وی همچنان در بازداشت به سر می‌برد و طی روزهای اخیر نیز با انتقال به شعبه‌ی 28 دادگاه انقلاب، قاضی مقیسه اقدام به تایید قرار بازداشت موقت وی نموده است


کامران آسا صبح روز 16 آذر درب دانشگاه علم و صنعت در تهران توسط نیروهای انتظامی بازداشت گردید. وی قصد داشت به مناسبت روز دانشجو در مراسم بزرگداشت برادر خود در دانشگاه محل تحصیل وی شرکت کند. به همین منظور تاج گلی را نیز مزین به عکس برادرش آماده کرده بود، اما پیش از ورود به دانشگاه و شرکت در مراسم مورد اشاره بازداشت شد.


بنا بر گواهی پزشکی و تایید اداره نظام وظیفه کامران آسا به عارضه‌ی‌ قلبی دچار است. و به واسطه‌ی این بیماری تحمل شرایط زندان برای وی بسیار سخت است. همین موضوع باعث نگرانی بیشتر خانواده شده است.


مادر و خواهر کامران طی این مدت با مراجعه‌‌ی مکرر به دادستانی تهران، دادگاه انقلاب و زندان اوین برای ملاقات با کامران و تبدیل قرار بازداشت وی تلاش کرده‌اند. این در حالی است که شرایط نامناسب روحی و جسمی مادر داغدار کیانوش و کامران آسا به دنبال مرگ یک فرزند، با بازداشت پسر دیگرش تشدید شده است.


ما جمعی از مادران و خانواده‌های کشته شدگان وقایع اخیر که شش ماه است عزادار و داغدار از دست دادن فرزندان و عزیزان خود هستیم، ضمن پشتیبانی از مادر کیانوش آسا و همدردی با وی اعتراض شدید خود را نسبت به ادامه‌ی بازداشت کامران آسا اعلام می‌داریم.


ما مادران عزادار با ابراز نگرانی از تهدید و بازداشت اعضای خانواده جان باختگان حوادث اخیر، از جمله مراجعه‌ی اخیر ماموران امنیتی به مجتمع مسکونی محل زندگی مادر سهراب اعرابی و جمع آوری عکس‌های سهراب و اقدام به تهدید و ارعاب مادر وی و همچنین بازداشت برادر کیانوش آسا خواستار پایان دادن به اعمال خشونت آمیز و غیرقانونی با خانواده‌های قربانیان و آزادی هر چه زودتر کامران آسا هستیم

مادران عزادار
چهارشنبه ۲۳ دسامبر ۲۰۰۹
ارسال شده توسط madarane azadar در ۲۳:۴۰

Wednesday, December 23, 2009

حمله‌ مامورين امنيتی به محل سکونت خانواده‌ سهراب اعرابی و
پاره کردن تصاوير سهراب




درد دل یک مادر عزادار




بعد از شکستن قبر شهدا ، باز شاهد اقدامات غیرقانونی دیگری بودیم. با خبر شدیم که نیروهای امنیتی یک شنبه شب از فرصت نبودن مادر سهراب استفاده کرده و به منزل او یورش بردند و کلیه عکسهایی را که مادر این شهید بر سردر منزل نصب کرده بود کندند و با خود بردند. هنگامیکه مادر سهراب به منزل بر می گردد و با این صحنه روبرو می شود شروع به اعتراض می کند و فریاد می زند که بچه ام را کشتید ، چرا عکسهای او را می کنید و می برید؟ هنوز صدای ضجه های مادر ندا بالای سر سنگ قبر شکسته فرزندش را فراموش نکرده ایم . هنوز تحصن مادر رضا مقصود بیگی را در غم از دست دادن فرزندش فراموش نکرده ایم. هنوز بی تابی های پدر امیر جوادی فر را فراموش نکرده ایم. هنوز 


از هر گوشه ی خاک کشور عزیزمان صدای ضجه های مادران، پدارن، فرزندان، همسران، ... بلند است . فرزندانشان را کشتید دیگر از جانشان چه می خواهید؟ نهال هایی که با هزار امید و آرزو بارور کرده بودند با بی رحمی تمام زیر وحشیانه ترین شکنجه ها از بین بردید. حالا می خواهید خاطراتشان را هم بدزدید؟ می خواهید افکارشان را هم زندانی کنید؟


به جای مرهم گذاشتن بر دل خانواده های داغدیده و زجر کشیده، آنها را می زنيد، تهدیدشان می کنید، دیگر فرزندانشان را زندانی می کنید. مادر عزادار کیانوش آسا که هنوز دردمند از دست دادن فرزند شایسته اش است باید نگران فرزند دیگرش که در دست این ناجوانمردان اسیر است باشد


چه نامی روی شما می توان گذاشت، چگونه می توانید شاهد ناله های خانواده های عزادار باشید 


پروین جان ما مادران عزادار تا مجازات آمران وعاملان کشتار وشکنجه فرزندان مان، دردادگاههای علنی. و همچنبن آزادی زندانیان عقیدتی با تو و با تمامی مردم عزادار کشورمان پیمان می بندیم که در مقابل این اقدامات غیرقانونی از پای نخواهیم نشست 


 


هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز


ارسال شده توسط madarane azadar در ۲۲:۱۲ 0 نظرات پيوندهای مربوط به اين پيام 







Security Forces Attack Sohrab Arabi Residence and Tear Sohrab’s Pictures


Gooya News- According to reports, on Sunday afternoon a number of security forces attacked the residence of the Arabi family in Tehran and tore down all of Sohrab’s pictures from the apartment corridors and the entrance of the apartment.

This happened while Parvin Fahimi, Sohrab’s mother, was not at home. When Mrs. Fahimi got home and noticed what was happening, she began to protest. According to her, the event was an an infringement of her family’s privacy.

Translated by Bahaar for Persian2English

 ،

Tuesday, December 22, 2009

تجمع حامیان مادران عزادار در لس آنجلس ، 19 دسامبر 






حامیان "مادران عزادار" در لس آنجلس، هیجدهمین گردهمآیی خود را مطابق هر شنبه در اوشن پارک شهر سانتامونیکا برگزار کردند تا همچنان راه مادران عزادار ایران را در لس آنجلس ادامه دهند. در این شب یکی ازفعالین حامیان مادران عزادار ایران در فرانکفورت که به لس آنجلس آمده بود به دیدار ما آمد و با نثار دسته گلی به یاد پاک جانباختگان ایران، پیام همبستگی و همراهی یارانش در فرانکفورت را با مادران عزادار ایران و نقاط دیگر جهان اعلام کرد

پیام تسلیت مادران خاوران به مناسبت درگذشت آیت اله منتظری
 


• جمعی از مادران خاوران، درگذشت آیت الله منتظری را که به اعتراض علیه کشتار فرزندان آن ها برخاست تسلیت گفته اند


اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
دوشنبه ٣۰ آذر ۱٣٨٨ - ۲۱ دسامبر ۲۰۰۹



اخبار روز: «مادر لطفی»، مادر انوشیروان لطفی از جان باختگان اعدام های سیاسی در ایران، پیامی از جانب خود و جمعی از «مادران خاوران» به مناسبت درگذشت آیت الله منتظری منتشر کرده است 



چنان با خوب و بد سرکن که بعد از مردنت عرفی
مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند


آیت اله حسینعلی منتظری درگذشت. اینکه چند سال زیست و در چه جایگاهی قرارداده شد چندان از تلاش های بشردوستانه او نمی کاهد. آنچه اهمیت دارد ایستادگی او در برابر مستبدین و ستمگران چه در قبل و بعد از انقلاب است که بر همگان آشکار می باشد 


هنوز از خاطر من و دیگر مادران خاوران نرفته که در دهه پنجاه آیت اله منتظری و انوش و دیگر مبارزان آنسوی دیواری بودند که ما همراه با خانواده آیت اله به فرو ریختن دیوار جدائی ها می اندیشیدیم. دیوار جدائی در بهمن ۵۷ فرو ریخت. اما بار دیگر فرزندانمان به حبس دیگری گرفتار آمدند. این بار موضوع دادخواهی فرزندان جان باختگان مان را با آیت اله آزاده ای که درحصر ناخواسته گرفتار آمده بود مطرح میکردیم. ایشان با همه محدودیت ها حاضر به سکوت درمقابل کشتار فرزندانمان در سال شصت و هفت نشد 


من به نمایندگی از سوی جمعی از مادران خاوران درگذشت روحانی آزاداندیش را به همسر و فرزندان فهیم و آگاه او تسلیت گفته و خودرا در غم ازدست رفتن این مبارز سرسخت وشجاع شریک می دانیم 


گرچه او از همه محدودیت ها آزاد شد، اما یاد و خاطره تلاش های بشردوستانه او از خاطر ما نخواهد رفت 


مادر لطفی و جمعی از مادران خاوران
۲۹/۹/۱٣٨٨

Monday, December 21, 2009

«به ما بگویند چرا فرزندان‌مان کشته شده‌اند؟»


گزارشی از برخورد با مادران عزادار در گفت‌وگو با بهنار حضرتی


شیرین فامیلی



روز شنبه، ۱۴ آذر ماموران انتظامی و لباس شخصی حدود ۲۸ نفر از گروه مادران عزادار را در پارک لاله بازداشت کرده و دو روز بعد، هم‌زمان با تظاهرات ۱۶ آذر (روز دانشجو) آن‌ها را آزاد کردند.





گروه مادران عزادار بعد از کشته شدن ندا آقا سلطان، زن جوانی که با شلیک گلوله در تجمع اعتراضی پس از انتخابات کشته شد، به وجود آمد. این گروه هر هفته روزهای شنبه به عنوان همدردی با مادرانی که فرزندان خود را در پی نا‌آرامی های اخیر ایران از دست داده‌اند در پارک لاله حضور می‌یابند و راهپیمایی آرامی دارند.


شیرین عبادی، حقوقدان و برنده جایزه صلح نوبل، روز ۱۷ آذر جایزه حمایت بین‌المللی از حقوق بشر را که امسال به او اهداء شده بود، به عنوان قدردانی و سپاس از مقاومت کمیته مادران عزادار به آن‌ها تقدیم کرد.


او درسخنرانی خود به همین مناسبت به این نکته اشاره کرد با وجود این که مادران عزادار هر شنبه با لبانی خاموش و چشمانی اشکبار در حالی که عکس عزیزان خود را حمل می‌کنند در پارک لاله گرد هم می‌آیند و یاد جوانان خود را گرامی می‌دارند، ولی متأسفانه مأموران دولتی همین شیوه اعتراضی را نیز برنمی‌تابند و آن را به خشونت می‌کشند.


بهناز حضرتی، فعال زنان و از اولین اعضای گروه مادران عزادار، که هفته گذشته او نیز به همراه تعداد دیگری از مادران بازداشت شده بود در گفت‌وگو با رادیو زمانه از نحوه بازداشت خود و از مقاومت مادران در زندان چنین می‌گوید:


من اصلاً در جریان نبودم که تعداد مأموران لباس شخصی در پارک این قدر زیاد است. ساعت پنج همین که پایم را داخل پارک گذاشتم یک ماشین سفید بدون هیچ آرم و علامتی پیچید جلوی من و گفت برو بالا. من گفتم شما چه کسی هستید و برای چه من باید بروم بالا؟


در حالی که نیروهای ناجا حدود یک متر با ما فاصله داشتند، آن‌ها پشت گردن مرا گرفتند و توی ماشین انداختند و دو خانم دیگر را هم داخل ماشین پرت کردند. داخل ماشین خانمی از نیروهای ناجا کنار من نشسته بود، من به او گفتم فقط به من بگویید چه کسی هستید و مرا کجا می‌خواهید ببرید؟ آیا لباس شخصی هستید؟ گفت: نه خیال‌تان راحت باشد ما ناجا هستیم.


ما را ابتدا در خیابان‌ها گرداندند و منتظر دستور بودند که ما را کجا ببرند، یکی می‌گفت ببریم‌شان زندان اوین، دیگری می‌گفت نه، آخر تصمیم گرفتند ما را به خیابان وزرا ببرند.


به بازداشتگاه خیابان وزرا که رسیدید، آن‌جا چند نفر دیگر را بازداشت کرده بودند؟


وقتی داخل شدیم دیدیم که تعداد بازداشت شدگان ۲۸ نفر است. خانمی آن‌جا حالش بد شد و او را بردند تا با اورژانس به بیمارستان منتقل کنند و بقیه ما را داخل یک اتاق کردند و در را بستند.


بعد از مدتی آمدند گفتند که باید عکس بگیریم، ما همگی گفتیم که چون گناهی مرتکب نشده‌ایم پس عکس نمی‌گیریم. رییس آن‌ها گفت چنین کاری به ضرر شما است، ما گفتیم که ضررش را قبول می کنیم، چون مجرم نیستیم.


یکی دو ساعت بعد آمدند گفتند باید از شما انگشت نگاری کنیم، ولی مادران عزادار باز هم نپذیرفتند و گفتند انگشت نگاری هم انجام نمی‌دهیم. بعد ما را به سلول‌های دو متر در دو متر و نیم بردند و هر هشت یا ۹ نفر را داخل یک سلول کردند.


ما متوجه نمی‌شدیم شب است یا روز، چون سلول‌ها بسیار تاریک بود و اجازه نمی‌دادند چراغی روشن شود.


خانم حضرتی! تمام افراد بازداشت شده از گروه مادران عزادار بودند؟


نه، گویا دستور داده بودند که هر کس در پارک است را بازداشت کنند، چه گناهکار چه بی‌گناه. چون کسانی هم آن‌جا بودند که اصلاً جزو گروه مادران عزادار نبودند.


مثلا دو خواهر بسیار جوان بودند که برای تفریح به پارک آمده بودند ولی این‌ها را نیز بازداشت کرده بودند. این دو خواهر یک‌دیگر را بغل کرده بودند و گریه می‌کردند.


از شرایط زندان و روحیه مادران عزادار بگویید.


شرایط بسیار سختی بود، به عنوان مثال ۴۸ ساعت بدون این که اتهامی را به ما تفهیم کنند یا حتی آب و غذا به ما بدهند در آن‌جا بودیم.


بعضی از خانم‌ها مریض بودند و مشکل داشتند، مثلاً یکی از خانم‌ها حدود ۶۰ سال سن داشت و دچار دیابت بود که دو بار برای او اورژانس آمد و مأموران اورژانس می‌گفتند باید بلافاصله به بیمارستان منتقل شود، اما آن خانم قبول نکرد و گفت تا زمانی که این مادران اینجا هستند من هم پا به پای آن‌ها هستم، مگر این که بمیرم یا ما را آزاد کنند.


بعد از ۴۸ ساعت شما را با چه شرایطی آزاد کردند؟


صبح روز ۱۶ آذر حدود ساعت ۱۰ به ما گفتند حاضر شوید تا شما را به دادسرا ببریم و قاضی حکم صادر کند.


دو تا دو تا به ما دستبند زدند و ما را به حیاط آوردند، وقتی در را باز کردند که خارج شوند دیدیم که تمام خانواده‌های ما پشت در هستند و دارند شلوغ می‌کنند.


آن‌ها هم متوجه شدند که شرایط بد است و نمی‌توانند خارج شوند. چون دیدند تعداد بازداشت شدگان زیاد است گفتند قاضی را بفرستید، بنابراین ما را دوباره به سلول‌ها منتقل کردند تا قاضی بیاید.
ما آن‌جا اعتراض کردیم و گفتیم فقط تا ساعت ۱۲ به شما فرصت می‌دهیم که قاضی بیاید چون واقعا در زندان خسته شده بودیم.


بعد به ما گفتند به سلول‌ها بروید و درها را ببندید، ولی ما گفتیم امکان ندارد که دوباره پای‌مان را در سلول‌ها بگذاریم و باید تکلیف ما را روشن کنید و در سلول‌ها را محکم به هم می‌زدیم. تا این که زن‌های ناجا با باتوم وارد شدند، ما هم گفتیم اگر می‌توانید همه ما را بزنید ولی دوباره به سلول نمی‌رویم. یکی از آن‌ها گفت قاضی در راه است و دارد می‌آید.


ما دیدیم که دارند بازداشتی‌های ۱۶ آذر را می‌آورند که ۳۰ نفر از دختران جوان دانشجو بودند. ما که دیدیم اینها ناراحت هستند و گریه می‌کنند، خواندن سرود «یار دبستانی» را آغاز کردیم و به دختران دانشجو گفتیم نترسید، اینها نمی‌توانند هیچ غلطی بکنند.


با این همه مقاومتی که مادران عزادار نشان دادند، وقتی قاضی آمد به شما گفت به چه اتهامی بازداشت شده‌اید؟


نه، اصلاً قاضی هیچ صحبتی نمی‌کرد. حتی زمانی که می‌خواستند ما را به دادگاه منتقل کنند، لباس شخصی‌ها همه در حیاط ایستاده بودند و به محض این که ما هم به حیاط آمدیم و نگاه‌مان به هم افتاد، همه آن‌ها فرار کردند.


یکی از خانم‌های ناجا که رییس بود به ما گفت ببینید اینها یک کاری کرده‌اند که هیچ‌کس به گردن نمی‌گیرد و همه مانده‌اند که با شما چه کنند، چون خانواده‌های‌تان از بیرون فشار می‌آورند و خودتان هم که اینجا سرو صدا می کنید.


خانم حضرتی! خواست مادران عزادار و حامیان آن‌ها چیست؟


ما فقط می خواهیم به مادران جواب بدهند که به چه گناهی فرزندان‌شان کشته شده‌اند و به چه گناهی فرزندان‌مان را بازداشت می‌کنند و ماه‌ها از آنان بی خبر می‌مانیم. میان ما خانمی است که ۱۰ سال است از پسر خود خبری ندارد، ۱۰ سال است که نمی‌داند پسرش زنده است یا مرده.


ما به خاطر جوانان‌مان تا آخرین قطره خون خود می‌جنگیم، چون زندگی ما فنا شده و روحیه‌های خود را از دست داده‌ایم.


شما نمی‌دانید جوان‌های ما چقدر بی‌گناه هستند، وقتی در تظاهرات این جوان‌ها را کتک می‌زنند انسان می‌خواهد خون گریه کند، اینها بسیار مظلوم هستند.

Sunday, December 20, 2009

بازداشت گسترده خانواده های زندانیان سیاسی


ماموران امنیتی با متوقف ساختن اتوبوس حامل خانواده های زندانیان سیاسی که برای شرکت در مراسم خاکسپاری آیت الله منتظری عازم قم بود، گروهی از آنان را بازداشت کردند.



اتوبوس حامل خانواده های زندانیان سیاسی ساعت 21:30 عازم قم برای شرکت در مراسم درگذشت آیت الله منتظری بود که در میدان انقلاب تهران توسط نیروهای لباس شخصی که خود را ماموران پلیس امنیت می نامیدند متوقف شد.


ماموران امنیتی پس از 45 دقیقه معطلی با بیسیم از مقامات مافوق خود کسب تکلیف کردند و در نهایت با گرفتن کارت شناسایی و تلفن های همراه مسافران اتوبوس، برخی از آنان را از اتوبوس خارج کردند.


لازم به ذکر است که ماموران با رفتاری بسیار اهانت آمیز با خانواده های زندانیان سیاسی برخورد می کردند و حتی در مواردی با فریاد و فحاشی از بازداشت شدگان می خواستند سکوت را رعایت کنند و کارت شناسایی و تلفن همراه خود را در اختیار آنان قرار دهند. برخورد ماموران با فاطمه آدیوند که همسر شهید است هتاکانه بود.


گفتنی است در این اتوبوس همسران عبدالله مومنی، پیمان عارف، فیض الله عرب سرخی (به همراه دو دختر او)، مصطفی تاج زاده، بهمن احمدی عمویی، مسعود باستانی، علی تاجرنیا و نیز زهره آغاجری و شیوا نظرآهاری و .. حضور داشتند.


همچنین اعضا کمیته گزارش گران حقوق بشر و جمعی از فعالان حقوق زنان در میان مسافران این اتوبوس بودند.


اسامی بازداشت شدگان تا این لحظه:


مهناز افضلی، شیوا نظر آهاری ، محبوبه عباسقلی زاده، کوهیار گودرزی، سعید ریاحی
بیست و سومین هفته همبستگی زنان کلن با مادران عزادار ایران

20 December 2009
 
امروز را با بارش برف شدید وبا 15 درجه زیر صفر آغاز کردیم . به همین دلیل  تعدادمان از همیشه کمتر بود.  یازده نفر بودیم . بارش برف شدید مانع از آن میشد که پلاکاردها را نگه داریم
  تعداد مهم نیست ، حرکت مهم است که با عزم زنان ادامه دارد

 در این هفته به ویژه  به پیام خانم زینالی مادر سعید پرداختیم . عکسهای سعید و سخنان خانم زینالی را روی پلاکاردهای جدید تهیه کرده بودیم و رهگذران را از وضعیت او آگاه کردیم
خانم زینالی از تلاش خود برای افشای دردی که به شما میگذرد  نخواهیم ایستاد

چند روز دیگر عید کریسمس است و در این کشورها از یک ماه پیش مردم در تدارک هستند از یکماه قبل هر یکشنبه را به پیشواز میروند و مراسمی دارند. از جمله غرفه های فروش وسائل کریسمس.  هدف سر زدن به این غرفه ها فقط خرید کردن نیست . دوستان و خانواده  ها با کودکانشان ، همکاران با هم برای گذراندن چند ساعتی بی دغدغه و خوشی به این بازار ها سر میزنند.  سنت زیبائیست که به آنها شادی میدهد . کریسمس را عید دوستی عید صلح و عید آشتی میدانند. با اینکه این جنب و جوش  در کنار ما صورت میگیرد ولی  ما چقدر از این واژه ها دوریم . با اینکه در این مملکت زندگی میکنیم ولی شرایط موجود در کشورمان برای ما روحیه ای باقی نگذاشته که با دوستان آلمانی در مراسم شادیشون شریک باشیم 

با آرزوی صلح و آرامش برای ایران و ایرانیها و با آرزوی شادی و خنده برای خانواده هائی که فرزندانشان در بندند و با آرزوی دادخواهی فرزندان از دست رفته  و با آرزوی رهائی و پیروزی ملت ایران مراسم امروز را به آخر رساندیم